Munurin millum rættingarnar hjá "Ð"

'''Ð''' ella(stóra '''Ð''', lítla '''ð''') er 5. [[bókstavur]] í tí føroyska [[stavrað]]num og er eisini ein av bókstavunum í íslendska stavraðnum og hevur fyrr verið brúkt í fornum og miðenskum. Á føroyskum verður hesin bókstavur nevndur ''edd''. Eitt føroyskt orð kann ikki byrja við ð, men ð kann standa mitt í einum orði ella í endanum av einum orði. Bókstavurin ð er stummur á føroyskum, men ikki á íslendskum. [[V.U. Hammershaimb]] valdi at taka ð við í mállæru hansarasína, meðan [[Jakob Jakobsen|Dr. Jakobsen]] ikki tók ð við í hansarasínum uppskoti til stavrað og mállæru. Av tí at ð er stumt á føroyskum eru tað mong ið hava trupult við at stava føroyska málið rætt, tí ein skal kenna reglarnar væl fyri at kunna stavað málið rætt. T.d. skal eitt sagnorð sum stendur í hvørjumfall ongantíð enda við ð, meðan eitt hvørkikynsorð ið er bundið, skal enda við ð, meðan óbundið hvørkikynsorð ikki endar við ð. Orðið ''var'' kann stavast við ella uttan ð. Um týdningurin av orðinum er tað sama sum ''bleiv'', so skal ''varð'' í hesum føri enda við ð, meðan ''var'' sum er tátíðarfomurin av ''er'', ikki endar við ð. Eitt annað orð ið ljóðar eins, men stavast ymiskt,''í'' og ''ið'', har í hevur sama týdning sum i á donskum og in á enskum, meðan ''ið'' hevur sama týdning sum ''som'' á donskum ella ''which'' á enskum.