Søgnin um '''Kópakonunakópakonuna''' man vera ein tann mest kenda í [[Føroyar|Føroyum]]. 13. kvøld vóru nógvir kópar komnir upp á fjøruna at dansa, teir lótu seg úr haminum og sóu út sóu út sum menniskju. Bóndin á Sunnanagarði í [[Miklagarður|Miklagarði]] fekk eyga á hetta og varð sera hugtikin av eini kópakvinnu, sum hevði latið seg úr haminum. Hon var so sera vøkur. Av tí at hann var vorðin so góður við hana, gjørdi hann av at taka hamin og goymakrógva hann í trækistuni á Sunnanagarði. Nú slapp kópakonan ikki í [[Sjógvur|sjógvin]] aftur, og hon og bóndin livdu saman í nógv ár og fingu børn saman. Bústaður teirra var í gamla bóndahúsinum í [[Mikladalur|Mikladali]], sum ber navnið Sunnanagarður. Ein dagin, tá ið bóndin fór til útróðrar, gloymdi hann lykilin eftir heima, og kópakonan fann hann, latlæt seg í hannhamin, fór oman á strondina og kastaði seg í havið.<ref>[http://snar.fo/tema/skaldskapur-og-midlar/sagnir/mikladalur/kopakonan/ snar.fo]</ref>
Søgnin um kópakonuna varð útgivin í Færøsk antologi, sum [[V.U. Hammershaimb]] hevði savnað, í 1891.
