Munurin millum rættingarnar hjá "Tú alfagra land mítt"

Content deleted Content added
No edit summary
Diupwijk (kjak | íkøst)
sNo edit summary
Linja 9:
 
== Tekstur ==
<poem>
Tú alfagra land mítt,
mín dýrasta ogn!
á vetri so randhvítt,
á sumri við logn,
tú tekur meg at tær
so tætt í tín favn.
Tit oyggjar so mætar,
Gud signi tað navn,
sum menn tykkum góvu,
tá teir tykkum sóu.
Ja, varðveitirGud signi Føroyar, mítt land!
 
Hin roðin, sum skínur
Tú alfagra land mítt,
á sumri í líð,
mín dýrasta ogn!
hin ódnin sum tínir
á vetri so randhvítt,
mangt lív vetrartíð,
á sumri við logn,
og myrkrið, sum fjalir
tú tekur meg at tær
mær bjartasta mál,
so tætt í tín favn.
og ljósið, sum spælir
Tit oyggjar so mætar,
mær sigur í sál:
Gud signi tað navn,
alt streingir, ið tóna,
sum menn tykkum góvu,
sum vága og vóna,
tá teir tykkum sóu.
Ja,at Gudeg signiverji Føroyar, mítt land!.
 
Eg nígi tí niður
Hin roðin, sum skínur
í bøn til tín, Gud:
á sumri í líð,
Hin heilagi friður
hin ódnin sum tínir
mær falli í lut!
mangt lív vetrartíð,
Lat sál mína tváa
og myrkrið, sum fjalir
sær í tíni dýrd!
mær bjartasta mál,
So torir hon vága
og ljósið, sum spælir
- av Gudi væl skírd -
mær sigur í sál:
at bera tað merkið,
alt streingir, ið tóna,
sum vágaeyðkennir og vónaverkið,
at eg verjivarðveitir Føroyar, mítt land.!
</poem>
 
Eg nígi tí niður
í bøn til tín, Gud:
Hin heilagi friður
mær falli í lut!
Lat sál mína tváa
sær í tíni dýrd!
So torir hon vága
- av Gudi væl skírd -
at bera tað merkið,
sum eyðkennir verkið,
ið varðveitir Føroyar, mítt land!
 
== Keldur ==