Munurin millum rættingarnar hjá "Norrønt mál"

Norrønt, fornnorrønt ella bara vesturnorrønt, sum tað verður kalla ídag og donsk tunga vóru felagsnøvnini fyri Norrøna málið í landnámstíðini. Tá ið føroyinga søga bleiv skriva í (1200 e.kr) vóru muninir ímillum tey norðurlenski málini so lítlir, at tað var næstan tosa um "eitt" felags-norðurlenskt mál. Í dag verður norrøna málið helst kalla vesturnorrønt og hoyrir undir (forníslenskt og fornnorskt). Málið var tosa í tíðarskeinum uml. (7-800) og til miðjari 13.øld.

 

 

Nú á døgum hoyra íslendskt, føroyskt og norskt og tað útdeyða norn til vesturnorrønt greinina meðan, Danskt og Svenskt hoyra til eysturnorrønt greinina. Tað danska málið hevur flutt seg rættiligani nógv burtur frá tí norrøna málinum og tad hevur svenskt fyri sovítt eisini, men tó ikki líka nógv sum tað danska hevur. Íslenskt, sum er tað málið ídag í er tættast uppá norrønt málið, hevur næstan ikki broyt seg yvir árini, meðan føroyskt hinvegin hevur broytt seg eitt sindur, helst vegna sterkari ávirkan úr Danmørki, t.d, domineraði tað danska skriftmálið bæði sum skúlamál og kirkjumál í yvir 300 ár(1538-1856). Tað sama hendi í Norra, men í einum longri tíðarskeiði, tískilt er tað norska málið so tætt uppá tí danska nú á døgum.